Kızım bir buçuk yaşındayken, yılbaşı gecesi ameliyat gerektirecek ciddi bir enfeksiyon nedeniyle hastaneye kaldırıldı. Ve ağladım. Çok. Ama sadece onun için endişelendiğim için değil - o gece bir partiye gitmem gerekiyordu.
Şu anda düşündüğün için seni suçlamıyorum, 'Bu korkunç. Ne tür bir ebeveyn bu koşullarda bir parti için endişelenir miydiniz? ' Ve haklısın. Bencilce, dar görüşlüydü ve sinirli genç çekecektim, çünkü ben de aynen öyleydim.
17 yaşıma girmeden hemen önce, bir otobüsü kaçırdım ve hayatımı sonsuza dek değiştirdim. O otobüs yolculuğu beni kürtaj yaptırmak için Planlanmış Ebeveynliğe götürürdü. Ama saat ilerlemeye devam etti ve dakikalar geçti ve bir sonraki bildiğim şey, hala hamile .
Beni bir vahiy haline getiren harika bir vahiy anı değildi. genç anne . Bu bir dizi küçük karardı - prezervatif kullanmamak, kimseye, kimseye, doğum kontrol haplarının o otobüse yetişemeyeceğini sormamak.
Regl dönemimi kaçırdığım andan itibaren, kendimi sert bir şekilde kederin ilk aşamasına attım. Çünkü ben de tam olarak bunu yapıyordum. O ana kadar hayatım boyunca olduğumu sandığım kişinin kaybına üzülüyordum. Florida’nın 10. sınıftaki standart sınavından iyi not alan ve mükemmel bir puan alan ve gerçekten sorun çıkarmayan zeki kızdım.
Ben 'hamile genç' değildim ... ta ki olana kadar.
Shutterstock
Ama geriye dönüp baktığımda, bu kimlik bir süredir benden kayıp gidiyordu. 12 yaşımdayken Vermont'taki küçük bir kasabadan Florida'daki bir üniversite kasabasına taşınmıştım. Babam bir yıl sonra öldü ve annemle ilişkim zar zor varoluştan görece zehirli hale geldi. Kötü şöhrete sahip daha büyük çocukları keşfettim ve onlarla okulu atlamaya başladım. Çok geçmeden okula gitmeyi tamamen bıraktım.
Tüm bu değişikliklere rağmen bir şey kaldı: o rezil gençlik yenilmezlik duygusu. 16 yaşında annemin evinden ayrılıp büyük erkek arkadaşımla şehirde kanepede hoplayıp hoplayıp lise birinci sınıftayken yine de 'akıllı kız' olabilirim, değil mi?
Ama sonra, periyodsuz beş hafta oldu, sonra altı, sonra yedi.
Bir noktada, yukarıda bahsedilen yaşlı erkek arkadaşıma hamile olduğumu düşündüğümü söyledim, ancak mantıklı bir sonraki adım olarak kürtaja atlayarak sohbeti kısa kestim. Tartışmadı. Hiç gelmediğim randevuyu planlamak için aramadan önce hamilelik testi bile yaptırmadım. Gitmediğimi ona söylemiş olmalıydım, ama bunun gerçekte ne anlama geldiğine dair büyük bir tartışma hatırlamıyorum.
Bu yüzden 17. yaş günümü kesintisiz safra kusarak geçirdim, ki bu da toplumun barındırdığı hamilelik ve annelik hakkındaki ilk yalanı keşfettiğimde: 'Sabah hastalığı' daha çok '7/24 açık hastalık' gibidir.
Altı ay boyunca kimseye hamilelikten bahsetmedim ve bunun yerine elimden geldiğince kendimi izole ettim. Erkek arkadaşım ve ben o zamanın çoğunda evsiz kaldık, kimin birkaç gün kalmamıza izin vereceğine bağlı olarak evden eve atlıyorduk. Zar zor yiyordum, bu yüzden gerçekten kilo verdim. Çok geçmeden özbakım eksikliği bana bir böbrek enfeksiyonu , acil servise bir gezi ve annemle uzun süredir gecikmiş bir konuşma, şöyle bir şey oldu:
“Sağlık sigortam olup olmadığını bilmem gerekiyor. Hastanedeyim ve bilgilerimi istiyorlar. '
'Ne? Neden hastanedesin? '
'Böbrek enfeksiyonum var.'
Rüyada evi yakmak
'Böbrek enfeksiyonu mu? Fakat…'
Ayrıca, ben altı aylık hamileyim.
Açıkçası, incelik de henüz geliştirdiğim bir beceri değildi. Annem - açık sözlülüğün tanımı olan gerçek bir New York'lu - doğrudan planlama moduna geçti. Evlat edinilmiş bir çocuk olarak, evlat edinme onun açık tavsiyesiydi.
Hayır, dedim ona. 'Ben bebeği tutmak . '
O noktaya kadar bunu kimseye yüksek sesle söylediğimi sanmıyorum. Benim için bu deklarasyon, atılan pek çok adımın ilkiydi. annelik gelmek.
Shutterstock
Bu noktada, erkek arkadaşın bir fast food işi vardı ve Sosyal Güvenlik bürosunu bağımsız olarak yaşadığıma ikna etmeyi başardım ve bu nedenle annemin daha önce bakımım için aldığı babamın ölümünden aylık ödeme almaya hak kazandım.
Bu parayı bir şehir evi kiralamak için kullanabildik, bu yüzden hastaneden ayrıldığımda - bir beslenme uzmanına, Kadınlar, Bebekler ve Çocuklar (WIC) ofisine ve Sağlık Bakanlığı'na yapılan ziyaretleri içeren bir dizi heyecan verici yeni deneyimin ardından ve İnsan Hizmetleri — Aslında kendim için yemek pişirmeye başladım. Dürüst olmak gerekirse, çok fazla fırınlanmış patates ve buharda pişirilmiş brokoli vardı. Ama ara sıra yediğim fast food burgerden daha çok yemek gibiydi.
Sonunda arkadaşlarıma ulaştım ve onlara hamile olduğumu söyledim, bu da tarihin en garip bebek duşlarından biri olduğuna ikna olduğum şeye yol açtı. Herkes yeni varış için geleneksel heyecanı, ergenlik çağındaki bir anne olarak hayatınız için bu-ne yapacak şeyiyle dengelemeye çalıştı. Bir arkadaşım bana, Haziran ayında sıcak ve nemli Florida'da olması gereken bebek için 2T beden bir kışlık ceket hediye etti çünkü gençler, bırakın onları nasıl yetiştireceklerini, bebekler için ne alacaklarını bile bilmiyorlar.
Son tarihim yaklaşırken sadakatle izlemeyi dengeledim Amerikan İdolü (gösteri o yıl başlamıştı ve ben yatak istirahatine düşmüştüm) bazı ev içi faaliyetlerde bulunma teşebbüsüyle. Temizledim. Ben organize ettim. Ellerimi bir dikiş makinesine aldım ve korkunç orantılı birkaç bebek elbisesi ve oldukça iyi bir bebek battaniyesi yaptım (bugün kızımın elinde).
Ama o battaniyenin yanı sıra, o zamandan beri temelde her şey değişti.
Kızım doğduktan kısa bir süre sonra biyolojik babası (a.k.a., şimdi eski erkek arkadaşı) ve ben ayrıldım ve kızımla birlikte kendi yerime gittim.
Lise ve üniversite kredisi kazanabildiğim çift kayıt programıyla okula geri döndüm. Dolayısıyla, orijinal sınıfımla mezun olmasam da, gelecek yıl hem lise diplomam hem de Associate of Arts derecem vardı.
Shutterstock
Sonra, bir gün bir TGIFridays'de hostes olarak çalışırken Florida'dan (yaşamayı hiç sevmediğim bir yer) ayrılma şansı geldi. Yöneticilerden biri karısı ve iki çocuğuyla Colorado'ya (her zaman yaşamak istediğim bir yer) taşınıyordu. Dadı olarak yanlarına taşınmaya hazır birileri vardı ama kişi son anda geri adım attı. İki buçuk yaşındaki kızım da gelebildiği sürece devreye girmekten mutlu olduğumu söyledim.
Kızım olmasaydı, bizim için daha iyi bir yaşam için risk almak için bir motivasyon kaynağı olarak muhtemelen asla olmayacak bir hareketti ve doğru anda o kitschy restoran yemek odasında olduğum için saf şanstı.
Çok geçmeden, bir arabayı eşyalarla ve bir yürümeye başlayan çocukla doldurup Rocky Dağları'na doğru sürüyordum. Florida'da tanıdığım herkesin, geri dönmemin ne kadar süreceği konusunda bahis oynadığından oldukça eminim. Ancak bu, insanları yüksek vitese takmanın yanlış olduğunu kanıtlama motivasyonumu tekmeledi. Ben de aynen öyle yaptım.
Lisans derecemi yarı zamanlı resepsiyonist olarak çalışırken bitirdim. Okuldayken, yemek hakkında yazma eğilimimi fark eden bir sınıf arkadaşım (o zamana kadar yemek pişirmeye devam etmiştim ve fırında patateslerin çok ötesine geçmiştim) yerel yemek sahnesini kapsayan bir işe başvurmam için beni teşvik etti ve ben işi aldım.
Pazarlamada tam zamanlı bir kariyerin yanı sıra, hala yiyecekler hakkında yazıyorum, bu aynı zamanda, evsiz bir hamile genç olduktan sonra buraya nasıl geldiğimi merak etmeme neden olan inanılmaz derecede zeki yazarlarla düzenli olarak yemek paylaştığım anlamına geliyor. Ama sonra, hayatın en zor işini çoktan üstlendiğim için üstesinden gelebilmemin çok zor bir iş olduğunu hatırlıyorum: ebeveynlik .
Shutterstock
Küçük yaşta anne olduğunuzda, 'O kadar yaşlı bir çocuğa sahip olmak için çok genç görünüyorsunuz', 'Onun kız kardeşi misiniz?' ve 'Peki ona sahipken kaç yaşındaydın?' bakkal kasasından çıktığınız adamlara kadar herkes tarafından defalarca söylendi. İlk başta, bu sorulara utanç duyguları eşlik etti. Ama sonunda güvenle karşılık vermeyi, yeni kimliğimi güvenle kucaklamayı ve hayata güvenle yaklaşmayı öğrendim.
Yol boyunca her şey başarılar ve mutlu zamanlar değildi. Güçlükle karşılayabileceğim küçük bir dairenin oturma odasında uyudum, böylece kızım tek yatak odasına sahip olabilecekti. Arkadaşlarımın yurtdışına seyahatlerini izledim ve hiç tatile çıkıp çıkamayacağımı merak ettim. Çok zaman harcadım, 'Hayır, yapamam, sahip değilim çocuk bakıcısı , 'Ve' Hayır, yapamam, param yok. ' Daha sonra, yaşıtlarımın bebek sahibi olduğunu ve neredeyse yirmi yıl önce kendime izin vermediğim bir şekilde bu yeni hayatı açıkça kutladıklarını gördüm.
Tombul yanaklı bebeğim şimdi 17 yaşında, benim onu doğurduğum yaşta. Trombon çalıyor ve gülle atıyor ve söylüyor harika şakalar ve kolejlere bakıyor. Onun doğum gününü geçirdik hesaplı alışveriş ve donmuş yoğurt yemek ve yüz maskeleri yapmak - gebeliğin neden olduğu kusmayla dolu 17. yaş günümden çok uzak.
Bir noktada kızım günü onunla geçirdiğim, eğlenceli hale getirdiğim ve 'harika bir anne' olduğum için bana teşekkür etti. Evet, aslında yıllar önce o Yılbaşı gecesi bir partiye gitmek için hastaneden ayrıldım (bu o kadar da iyi değildi). Ama görünüşe göre beni affetti. Ve ben de beni affettim.
Ve gençlerinizle iyi bir ilişki kurmanın daha fazla yolu için işte Genç Çocuklarınızla Bağlanmanın 40 Eğlenceli Yolu .
En iyi hayatınızı yaşamakla ilgili daha şaşırtıcı sırlar keşfetmek için, buraya tıklayın bizi Instagram'da takip etmek için!
